De mooiste dag van je leven. Dat is nogal wat. Dat concludeerde ook columniste Renske de Greef in Reiz& Magazine. De aanleiding was haar trouwdag. Waarop zij zei: ‘Op naar de laatste medium-leuke 11.950 dagen van mijn leven.’ Die column is aanleiding voor mij om eens na te denken over de mooiste dag van mijn leven. Vreemd genoeg heeft dat niets met reizen te maken. Waarom denk ik dan direct aan de tijd dat mijn vader kanker kreeg en zijn uitvaart? De zon scheen, de propvolle kathedraal met meer dan 600 mensen die afscheid kwamen nemen, de antieke witte rouwauto voor hem en de twee zwarte rouwauto’s voor alle bloemen en de erehaag van de schutters. Ik kan niet anders zeggen dan dat het prachtig was. Maar om het nu een mooie dag te noemen?

De reden dat ik hier aan denk, komt ook omdat de ziekte en het sterven van mijn vader zo enorm bepalend zijn voor mijn leven. De keuzes die ik nu maak. Mijn vader dacht: ‘Ik wil nog wel eens burgemeester worden.’ En hij ging ervoor. Want hij kon geen enkele reden bedenken waarom dat niet zou kunnen. Zo heb ik al heel vaak gedacht: ‘Ik wil nog wel eens voor mezelf beginnen.’ Pas toen mijn vader er niet meer was en die gedachte weer door mijn hoofd flitste, dacht ik aan zijn ‘burgermeesterwens’. Toen pas voelde ik dat ik het gewoon moest proberen, net zoals pap dingen gewoon deed. 

Maar wat is dan echt de mooiste dag van mijn leven? Daar heb ik vervolgens nog heel lang over nagedacht. Om uiteindelijk geen antwoord te hebben. Ik ben het meest gelukkig als ik met mijn man een leuke dag heb gehad. Of als ik met vriendinnen op pad ben. Of als ik uit eten ga met mijn zusje en mijn moeder. Als ik met de katten op schoot op de bank lig en een leuke serie kijk. Of als mijn oma vrolijk is en niet kan stoppen met vertellen. En als ik hard gelopen heb. Of als ik opgetreden heb of juist een te gek concert meegemaakt heb. En zo kan ik eindeloos doorgaan. 

Waar ik ook erg gelukkig van word, is doen wat ik nu doe. Schrijven en reizen. Schrijven over reizen of over iets anders, dat maakt mij niet zoveel uit. Verhalen vertellen, verhalen die mensen nog niet kennen. Waarover ze zich verwonderen of juist herkennen. Die kriebel is er en is er altijd al geweest. Ik vind het jammer van mezelf dat er een sterfgeval voor nodig is geweest om mij deze stap te laten zetten. Maar ik ben blij dat ik de stap gezet heb. De beste beslissing die ik had kunnen nemen. Dat merk ik ook aan de enorme steun van de mensen om mij heen. Doen wat je het allerliefste doet, is zo enorm belangrijk. En dat merk je pas als je het doet!

Meer weten over wie ik ben en wat ik doe? Lees dan Het verhaal van J Loves to Write.

Mijn reisverhalen vind je op de website J Loves to Travel.